Ozark Henry, Doornroosje Nijmegen, 15 maart 2011

Achteraf realiseerde ik me dat dit de 4e x was dat ik Ozark Henry zag. Alle keren was het goed, ook deze keer. Ozark Henry maakt gewoon goede muziek, ik vind eigenlijk al zijn platen goed, zelfs Hvelreky, die aanvankelijk wat tegenviel, bleek een plaat die gewoon wat tijd nodig had. En aangezien al zijn concerten goed zijn, ga ik nu gewoon even wat kritiek leveren. Tsja, moet je maar niet zo goed zijn…

Allereerst het geluid: Matig. Dat ligt denk ik voor een deel aan Doornroosje. Maar met name de drumsound was niet echt tof. Dan: De presentatie. We kennen frontman Piet Goddaer als extreem introvert, verlegen. Maar met een enkel “merci”, wat zwaaien, buigen en een glimlach, is het contact met het publiek niet bepaald als uitbundig te beschrijven. De band speelde goed, redelijk fanatiek spelende drummer, extravert uitgedoste pompende bassiste en excellent solerende gitarist. Maar verder weer een wel heel erg sobere lichtshow, er leek verder niet zo veel te gebeuren.

Dat maakte het concert deze keer wat minder “magisch” dan bijv. een jaar of 6 geleden in Doornroosje met zoon Martijn. Desalniettemin, toch ook nu, deze keer met collega Patrick, wel weer een heel erg prima muzikaal genietbare avond.