Sonics, Paradiso Amsterdam, 30 maart 2010

Een jaren ’60-legende, die meer dan 40 jaar na hun hoogtepunt nog eens een rondje concerten komen doen. Hoe geloofwaardig is dat? Niet zo heel erg, maar bekijk ‘t eens als in de film The Matrix: Volg je de harde werkelijkheid? Of neem je toch de blauwe pil en droom je je droom? Meestal neem ik de rode pil, maar af en toe wil ik die blauwe. Bijvoorbeeld als je die vroege jaren ’60-opwinding anno 2010 nog eens hoopt mee te maken. Want “Psycho” van the Sonics staat nog steeds in mijn lijstje als ik voor iemand de feestmuziek mag uitzoeken (en het mag allemaal wat steviger)!

En ja, “psycho” kwam voorbij, daar in Amsterdam. Maar niet nadat de inmiddels ruim de 60-jarige leeftijd gepasseerde heren de nodige problemen overwonnen hadden. Zoals de opgeblazen gitaarversterker in het derde nummer (“Hey Cinderella”). Da’s natuurlijk pas echt punk, maar opvallend was hoe stuntelig en verlegen ze de tussenliggende tijd (niet) wisten op te vullen. Ook de rest van de presentatie was uitermate houterig. De orgel/pianosolo’s waren eigenlijk niet om aan te horen. De gitaarsound was wel erg vet en dominerend, zoals het hoort bij deze muziek. En toen “psycho” eindelijk voorbij kwam, moest er zo nodig iemand stage-diven. Tsja, en als het publiek dan terugdeinst, dan kletter je wel erg hard op de grond. Gevolg: weer een onderbreking om de desbetreffende persoon af te laten voeren (hij liep later toch weer rond!).

Al met al was dit geen goed concert. Maar wel erg leuk! De stuntelende heren hadden er toch lol in. En het publiek liep ook wel behoorlijk warm voor de herkenbare 60’s punk en rock & roll. Dus die sfeer kwam toch wel. En het blijft leuk om legendes nog eens in levenden lijve mee te maken. Volgende keer ga ik wel weer naar een hip, nieuw, modern bandje kijken 😉