Joss Stone, Paradiso Amsterdam, 1 februari 2010

Het was vooral een lekkere avond in Paradiso, maandag 1 februari 2010. Dat lekkere zat hem al direct in de start, met voorprogramma Jenny Lane. Een Nederlandse band met een opvallende,  zelfbewuste maar toch nog heerlijk meisjesachtige frontvrouw. Gekleed in vroege jaren 80-outfit (maar dan van het Dolly Dot-achtige soort) met hoedje en T-shirtrok, lijkt Jenny klaar voor het komende zomer-festivalseizoen. Lekkere soul-pop, enthousiast gespeeld en gezongen en met vooral veel uitnodigingen naar het publiek om mee te zingen en te klappen. Wat dan ook veel gebeurde.

Maar het lekkerste was natuurlijk Joss Stone zelf. Niet in de laatste plaats door haar verschijning, want die mag op zijn zachtst gezegd appetijtelijk genoemd worden. Ik voelde me haast schuldig bij de constatering dat ik zo’n beetje haar vader had kunnen zijn (ze is maar 5 jaar ouder dan Martijn….), maar ze is op zijn minst een oogverblindende fee op het podium. Het oprechte plezier in het zingen en pleasen van het publiek straalde er aan alle kanten van af. Maar ook de ongelooflijke soepelheid van haar stem mag geroemd worden. Zowel waar het de funky nummers betrof als de zwoele soul-ballads. Ze heeft een stem waar je tegenaan kunt leunen, of in kunt liggen als in een le Corbusier ligstoel. Lekker dus! Daarnaast vond ik de band goed, maar vrij plichtsmatig spelen. Alle aandacht dus voor miss Joss herself, die een heerlijke mix van vette funk en zwoele soul ten gehore bracht. Niet alleen van het laatste album, maar ook van de eerste mini, inclusief persoonlijke favoriet “fell in love with a boy”.

Ik geef toe, in je eentje naar zo’n concert is stukken minder leuk dan met meerderen, maar het extra kadootje is dan wel dat ik een paar keer het gevoel had dat ze het echt helemaal alleen voor mij zong!

Keep on dreaming, keep on dreaming….