Weval, Doornroosje Nijmegen, 23 februari 2017
21 uur: Met wat knisperende geluidjes begint Weval zijn set plotseling. 22:15 uur: Met een vrij onverwacht eindigend nummer eindigt Weval, zwaait een keer en verdwijnt even plotseling. Twee toegiften volgen en dat was ’t dan. Nou ja, dat was ’t dan? Daarmee zou ik deze set tekort doen. Want die knisperende geluidjes trekken onmiddellijk de aandacht omdat er subtiel al snel van alles gebeurt. En waar de gedenkwaardige Lowlands 2016-set een hele langzame opbouw kende, is het hier in 2-3 nummer al volop knallen. Met knallen bedoel ik: Vette sounds, veelal analoog klinkende pulserende ritmes, live-drums en telkens weer overal geluidjes, bliepjes, vervormingen, veranderende klankkleuren en zowaar ook melodie. Bij Weval wordt je al snel het geluid ingetrokken. Dat compenseert voor het beperkte contact met de zaal, dat is er weinig (toch wel een van de dingetjes die ik vaak mis bij electronische acts).
Ergens in het midden zit een stuk waar een kniesoor van zou kunnen opmerken dat het iets te langdradig is. Dan wordt er wat jazzrock-achtig gefröbeld en kom ik even uit de betovering, sta ik naar een band te kijken en me af te vragen waar het heen gaat. Maar dat zijn een paar minuten. Want voor de rest zweef, beweeg, hoofdknik, dans, en geniet je volop mee in het brede, warme klanktapijt van Weval.
Hoewel ik hun enige album inmiddels goed ken, herkende ik veel nummers niet. Deels omdat ze gewoon nieuw waren, maar zelfs een kraker als “The Battle” wordt in een hele andere uitvoering gespeeld. Dat houdt het zeker ook boeiend.
Deze mini-Lowlands reunie was wat mij betreft zeker geslaagd, ik krijg weer zin in editie 2017. Maar meer van dit soort concerten plaveien de weg naar augustus met mooie momenten!