Elbow, Paradiso Amsterdam, 26 juni 2008
Heerlijk om weer eens in Paradiso te zijn, want wat een mooie tent is het toch. En wat een goed geluid valt er te genieten. Als dan de songs die gebracht worden ook nog eens van topkwaliteit zijn, de sfeer plezierig, mede door de zowel charismatische als innemende persoonlijkheid van zanger Guy Garvey, dan kan deze avond Elbow niet meer stuk. Einde recensie, ware het niet dat ik toch graag iets meer er over kwijt wil.
Zoals de mooie momenten, als daar waren de openingssong van het laatste album “The seldom seen kid”: Starlings. Met echt klaroengeschal (5 stuks) klonk het nog imponerender dan op de CD. In de meeste songs zaten meerdere mooie momenten want Elbow heeft iets bijzonders, iets tussen theatraal, dramatisch, plechtig en warm in. Enigszins contrasterend met al die plechtstatigheid is het zeer relaxte gebabbel met het publiek van Guy Garvey tussen de nummers door, waarbij hij een erg sympathieke, humoristische “lad” blijkt te zijn. Die eigenschappen komen goed van pas op het moment dat de piano technische problemen vertoont, waarbij de dialoog met de zaal (“are there any more questions?”) een ruime tijd duurt en zelfs leidt tot een heuse wave!. Als ik dan ook nog vertel dat de toegift tot stand komt omdat het publiek als een man het intro van The final countdown van Europe joelt (gevolg van de vraag welk nummer het publiek graag mee wil zingen, waarbij iemand dat nummer oppert) dan lijkt de foute conclusie dat het een soort jolige TROS-bijeenkomst is geweest, maar juist het contrast maakte de gebeurtenissen niet populistisch, maar hilarisch.
Uitgebreid met twee violistes/achtergrondzangeressen, speelde de band vol overgave met name songs van het laatste album, maar ook toppers als “Leaders of the free world” “Mexican standoff”, “Station Approach” en “Grace under pressure” kwamen langs. Helaas geen “Fugitive Motel”. Het publiek kreeg aan het eind van de avond nog de geuzentitel mee “Survivors of the great piano disaster in Paradiso” mee, maar hun enthousiasme was helaas net niet genoeg om na de toegift van 3 nummers nog meer er uit te krijgen (die zaallichten gingen ook wel erg snel aan!). Van mij wel had er nog wel wat bij gemogen, want ik kon er geen genoeg van krijgen.
Een geweldig optreden dus en ik begrijp eerlijk gezegd niet waarom deze band na 4 albums nog steeds niet in grotere zalen optreedt. Van de andere kant biedt dat mij weer de gelegenheid om er op zo kleinschalige wijze van te genieten, dus ssshhht, niet verder vertellen maar. Elbow blijft ons goed bewaarde geheim, al gun ik ze veel en veel meer.