Barrelhouse, Silvolde, 10 maart 2007
Sex & blues, ze hebben veel overeenkomsten. Beiden al tientallen jaren bekend, beiden lopen het risico van voorspelbaarheid, maar beiden kunnen je iedere keer weer volledig overrompelen doordat het zo lekker kan zijn. En zo was ook Barrelhouse deze avond weer een eeh… orgastisch genoegen!. Het voorspel werd verzorgd door twee lokale acts, Stratosphere (helaas gemist) en the Blues Factor (lekker, maar wel een erg monotone sound en gebrek aan goede zang). Daarna zag ik tot mijn verrassing de bandleden van Barrelhouse zelf als roadie optreden! Barrelhouse, een van de allerbeste Nederlandse bluesbands, een levende legende, en dan zelf je instrumentarium op moeten zetten in een klein zaaltje ergens in de Achterhoek. I guess that’s why they call it the blues… Later begreep ik van ze dat ze nog puur voor de lol enkele maanden per maand optreden naast hun gewone banen, dus dan kunnen er geen dure roadies vanaf. En liever die lol dan een paar roadies, want die lol was er wel van alle kanten aan af te zien. Vanaf het begin barstte de band als een vers geolied stoomgemaal los, met vette funky blues en bluesrock. Af en toe ging de rem er even op, onder andere met het weergaloze Hard Time Killing Floor. Maar verder was het smeuiig swingend, deinend dampend en spectacu-spetterend. De broertjes Guus en Johnny Laporte vulden elkaar mooi aan op gitaar, af en toe verwikkeld in mooie duels. Guus valt vooral op door de noten die hij NIET speelt, al kan hij er aardig wat per seconde wegzetten. Hij had er ook duidelijk bijzonder veel plezier in en zweepte het publiek op om reacties te geven. Dat resulteerde onder andere in een opdrommend publiek rond pianist Han van Dam toen die even lekker loos ging op de piano. Alsof er een engeltje in je oor piest trouwens, zo lekker. De ritmesectie bestaande uit Bob Dros op drums en Jan Willem Sligting op bas deden ook flink hun best en het bleek maar weer dat muziek helend was, want waar de bassist met krukken het podium op kwam, stond hij zowaar in de loop van het concert lekker weer op eigen benen!.
Hebben we dan iedereen gehad? Nee natuurlijk niet, want wat is Barrelhouse zonder “The Voice”, Tineke Schoemaker? Nog steeds een zeer innemende persoonlijkheid en een stem met karakter, volume, warmte en gruis, wat heb je meer nodig voor een soulful geluid. Vroeger al de droom van menig jongenshart, ze zal nu ergens rond of net over de 50 zijn maar mag er nog steeds wezen. Tijdens solo’s trok ze zich bescheiden terug maar verlichtte zelfs de achtergrond met haar brede glimlach.
Sex & blues, ze hebben veel overeenkomsten. Zo denk ik met een warm gevoel en een brede smile op mijn gezicht terug aan deze avond. Er zijn overigens ook wel verschillen. Zo kan ik best een dag zonder blues. Maar deze avond neemt niemand me meer af.