Huntenpop, Varsselder, 12 augustus 2006

Huntenpop heeft dit jaar meer dan ooit de geuzennaam de achtbaan van de popmuziek verdiend, want de conclusie aan het eind van de dag luidt: Wat een variatie! Van fluisterpop tot hardcore metal, van hip-hop tot tex-mex, van patatje tot broodje beenham. Met saus. Let’s go!

De rit begint nog rustig met de emo-pop van het rond Enschede afkomstige Shiver. Mooie pop/rock met echos van U2. Zonder meer al een goede binnenkomer en hoewel de achtbaan nog rustig begint loopt de eerste thrill al over de ruggegraat.

De achtbaan komt even op een vlak stuk bij Silence is Sexy, de winnaars van de Grote Prijs van Nederland 2005. Vlak, want hun duidelijk door Joy Division en New Order geinspireerde wave komt niet heel overtuigend over. Heeft misschien ook wel met het moment van de dag te maken. Vlagen Interpol en Editors kunnen me niet voldoende boeien om het lang vol te houden. Het staartje Orange dat ik daardoor nog meekrijg in de Veldhunten-tent, lijkt het andere uitsterste: stevige, ouderwetse bluesrock, in ieder geval opzwepend genoeg om de langzaam groeiende hoeveelheid publiek wat enthousiaster te krijgen.

De achtbaan begint inmiddels wat vaart te krijgen zonder dat het nog echt spectaculair wordt. Een snelle bocht naar links met een kwartiertje Blue Velvet, winnaar van de Battle of the Schoolbands, erg leuk, die jongens komen er wel. Dan weer een ruk naar rechts met een verrassend optreden van Ysis, twee dames met akoestische gitaar en 1 celliste die mooie meerstemmige popliedjes maken. In duikvlucht versnellen we plotseling met de stevige klanken van Atreya. Een in Nederland wonende Spaanse begeleid door haar band die tegen de metal hangende powerrock spelen (met de opvallende 6-snarige bas van David-K Fox). Meest opvallend blijven de mooie, hoge vocalen van Atreya zelf, die overigens het project “Aware” initieerde, waarvoor nu ook reclame werd gemaakt. Zie voor meer info hun website.

Onze achtbaan stort zich nu echt even in een vrije val, want met overdonderend geweld zien we tegelijkertijd (jawel, dat kan op Huntenpop!) Laberinto openen voor een dubbelconcert met de Osdorp Posse, en I againt I in een andere tent. Laberinto overdondert wel heel erg met hun Braziliaans georienteerde Sepultura-achtige metal waar aanvankelijk geen touw aan vast te knopen is. Later wordt het toch een feestje, zeker als de 4 (vier!) rappers en DJ van Osdorp Posse mee komen doen. “Dit is wat ik effe kwijt wou” kauwt Posse-hoofd Def P. in plat Amsterdams al rappend over de Laberinto-metal zijn publiek toe. En het publiek wordt aardig meegesleept in het enthousiasme. Tussendoor lopen we even naar de Veldhunten-tent, waar I Against I net een medley van nummers Yes, Guns’n Roses, Bryan Adams en nog wat uitgesproken anti-punksongs op een zeer overtuigende en…. punky wijze er uit raggen. Duidelijk tongue-in-cheek voor een punkband, maar ze bewijzen hiermee wel dat ze echt goed kunnen spelen. Het idioom is punk, maar als je ziet hoe hun instrumentbeheersing is, hoe goed de liedjes in elkaar zitten, hoeveel fraai getimede breaks ze produceren, dan is eigenlijk het enige punk aan I Against I de tomeloze energie, de volstrekt pretentieloze kleding van de muzikanten en de houding van de bassist (laag door de benen, kruis vooruit, bas ergens tussen knie en enkels). Maar wat dondert het, dat was een goed optreden!

Zo goed dat ik Di-rect even niet zie zitten. Na 2 nummers houd ik het voor gezien. Volgens Martijn was het een goed optreden, maar het zit wel een beetje in hetzelfde straatje als I Against I, zij het wat poppy-er. Dus dat kon alleen maar tegenvallen. Bovendien was het tijd voor (en nu maakt onze achtbaan een complete looping, terug in de tijd!) Flaco Jimenez samen met zanger Nunie Rubio en begeleidingsband The Banditos. Een tweede hoogtepunt, wederom in de Veldhunten-tent. De 67-jarige levende legende oogt breekbaar en doorleefd, maar speelt de sterren van de hemel op zijn accordeon. De oer-Texaanse Banditos zijn zo authentiek dat het haast komisch aandoet, met hun stetsons, lange haren en malle danspasjes bij de zeer traditionele country, tex-mex en rock ’n roll. Af en toe op het randje van vals sentiment, maar wat is het leven mooi, daar op dat randje! En als dan ook nog “He’ll have to go”, Ry Cooder’s versie van Jim Reeves’ grote hit, gespeeld wordt, dan is het zeker dat er die dag geen mooier nummer meer gaat komen. Het publiek is zo enthousiast dat de eerste toegift haast een feit wordt, maar helaas mag er niet verder gespeeld worden.

Als we de looping afmaken komen we uit bij Stevie-Ann, vers talent uit Nederland. De nummers die we nog net horen liggen wat in het zelfde idioom als de traditionele rock van Flaco en the Bandits. Dat moeten we dus maar niet vergelijken. Haar recente hit “The Poetry Man” komt erg innemend over, een klein frele meisje met een grote country-gitaar, helemaal alleen op het podium. Mooi! Mooi ook om een beginnend top-talent aan het werk te zien (ze is 20!).

De overgang naar de Deense rock-band Kashmir is weer groot. Ik had ze even op Pinkpop gezien en vond ze daar wat tegenvallen, maar de paar nummers die ik nu hoorde vond ik wel weer erg goed. Wel wist ik weer waarom ze op Pinkpop tegenvielen: de zang, af en toe gewoon vals.  Maar de nummers klonken overtuigend. Ik weet niet of het aan de Ijsselhunten-tent lag, maar het geluid begon hier langzamerhand oorverdovende proporties aan te nemen.

Terwijl er ondertussen toch maar eens wat gegeten moest worden, werden we al omgeven door de diepe pompende bas van Postman. Stimulerend genoeg om na de warme hap de warme klanken als toetje te consumeren. Wat je bij Postman kunt verwachten zijn natuurlijk groovy sounds en funkende rap-reggae en dat was precies wat we kregen. Lekker opgesoul-ed door de drie zangeressen was het moeilijk om stil te blijven staan bij dit optreden. Echt moeite heb ik daar ook niet voor gedaan trouwens…

Voor nog meer rap en hip-hop, maar weer heel anders dan Postman en Osdorp Posse, slingerde de achtbaan ons weer terug naar de IJsselhunten-stage waar zich een wat vreemd schouwspel voltrok. 1 DJ, 1 drummer, 2 fanatiek en synchroon dansende zangeressen en een bleekscheterige maar gedreven rapper: Stereo MC’s. Ja, het is wel een beetje nep, bas en andere klanken kwamen uit een doosje, maar hé, niet zeuren, dansen! Wat een lekkere grooves waren dat.

Op mijn verlanglijstje stond zeker Racoon, momenteel een van Nederlands beste bands. Dat vonden er meer, want de Veldhunten-stage stond werkelijk mudvol op dat moment. Helemaal achteraan was er helaas weinig te beleven, dan klinkt de muziek net iets te braaf en kun je net zo goed de CD opzetten. Later zijn we nog wel iets verder vooraan gekomen en het leek me een goed optreden, maar ik was er eigenlijk niet bij. We hebben de achtbaan een onmogelijke bocht laten maken door tijdens het zeer rustige en lieflijke “Brother” de oversteek te maken naar de andere tent, waar “Born from Pain” startte. Van (zachtjes:) “you’ve got to let her go now” naar “YOU DIE!!! FUCKIN’ ASSHOLE!!! althans, volgens mij zongen ze zoiets, want meer kon ik er niet van verstaan. Hardcore metal dus, goedemiddag, legt u het daar maar neer. Headbangen met mijn kalende schedel staat zo idioot, dus lang hebben we het er niet volgehouden.

Inmiddels raast de achtbaan naar zijn laatste stuk. Er zijn nog drie vreemde kronkels te gaan. Scherp naar links, waar Within Temptation speelt, extreem naar rechts (Presidents of the USA) of alle kanten tegelijk op, waar het Noorse Kaizers Orchestra speelt. Het werd hoofdzakelijk het laatste en dat “alle kanten tegelijk op” was bijna letterlijk. Na een (te) lange soundcheck wordt het podium ingenomen door een grote groep mannen waaronder 1 met gasmasker, die een hels kabaal beginnen te maken op o.a. contrabas, elektrische gitaar, harmonium, olievaten en autovelgen. De Noors gezongen muziek zwalkt van Tom Waits-achtige liedjes naar feestelijke polka en bruist aan alle kanten. Hoewel het chaos en anarchie lijkt op het eerste gehoor, wordt er gedisciplineerd gespeeld en is het zoeken naar structuur in de nummers geen gemakkelijke maar wel een uitdagende en genotsvolle taak. Alleen ook hier weer een echt veel te hard volume waardoor we helaas naar achter in de tent werden gedreven. The Presidents of the USA heb ik nog wel even bekeken, maar ze staken op dat moment toch te veel af tegen Kaizers Orchestra, zodat die uiteindelijk alle aandacht kregen tot het einde. Nou ja, niet helemaal, want de achtbaan kwam pas tot stilstand na nog zo’n 20 minuten Within Temptation. Gothic is niet echt mijn muziek, maar die 20 minuten die ik zag lieten me haast van m’n geloof vallen, wat een entertainment met de twee geweldige singles (Mother Earth en Ice Queen) die gespeeld werden in de finale, compleet met vuurwerk, ontploffingen en veel rook, echo, pathos, passie, sensatie en al die andere zaken waarvoor je normaliter in de achtbaan stapt.

Met een schok stond de achtbaan, dit jaar voor de 17e keer, stil. Een beetje duizelig en misselijk van de ruim 11 uur durende rit lieten we het Huntenpop-terrein achter ons. Een rit van de ene kant van het pop-spectrum naar het andere, met ondertussen een blik op het gezellig ogende, dit jaar nog grotere festivalterrein. Een rit onder goede weersgesteldheden, de slechte voorspellingen kwamen gelukkig niet uit. Een rit met duizenden goedgeluimde mede-passagiers die er samen voor gezorgd hebben dat de sfeer in de achtbaan perfect was. Wie deze achtbaan bedacht heeft, verdient een compliment!