Westendorp Blues Night, Zaal Vos Westendorp, 28 januari 2006
Het kleine Westendorp staat een maal per jaar garant voor een ver van tevoren uitverkochte zaal. Zaal Vos wel te verstaan, want daar wordt de jaarlijkse bluesnight gehouden. Ook dit jaar met topper Bill Wyman, waren de kaarten ruim van tevoren uitverkocht.
Eigenlijk was het programma deze keer een warming-up voor het optreden van Bill Wyman’s Rhythm Kings. Het was dan ook erg jammer dat de programmering omgedraaid werd, zodat Roscoe Chenier (familie van Clifton, inderdaad) diep in de nacht zijn ding nog mocht doen, na Wyman. Hoewel de uitgesproken stads- en jumpblues van Chenier smakelijk klonk, was het te traditioneel en eenvormig, op den duur zelfs voorspelbaar om zo lang na het spektakel van Wyman nog te blijven boeien. Hoewel het cliche van de dikke, stuurs kijkende neger, die achteloos de meest wilde licks uit zijn gitaar schudt altijd wel weer enigszins bijzonder is.
Voorprogramma “Bleaching Bones” was geen echte bluesband, maar zoals ze zichzelf noemen een “rock ’n bluesband”. Veel rock, van het niet al te fijnzinnige soort, maar ook op een hakkerige manier gespeeld. Niet erg indrukwekkend. Dan was Robert Berger, die op een piepklein podiumpje in het cafe speelde, in ieder geval origineler. Met een snor die ongeveer even breed was als het hele podium bij elkaar, viel zijn verschijning zeker op. Ongecompliceerde blues en rock ’n roll gespeeld door een driemansformatie die er zeker plezier in had.
Maar dan de hoofdact: Bill Wyman and his Rhythm Kings. Dat was zeker de moeite waard! Het woord dampend was hier zeker op zijn plaats, want de muziek werkte als een magnetron op een kant-en-klaarmaaltijd: Binnen een mum van tijd dampte alles, was iedereen opgewarmd en verspreidde de geur van kruidige soul, smeuiige jazz en zompige blues zich door de zaal. Iedereen was enthousiast, op Bil Wyman zelf dan na. Tenminste, zo te zien. Hij deed zijn naam als “stille Stone” wel alle recht aan, allemensen, voor deze man is het begrip “stoicijns” nog te lichtvoetig. Hij staat met een strak gezicht en zonder duidelijk merkbare beweging mee te bassen, af en toe flink solerend, maar zelfs dan geen spier vertrekkend. Nou ja, dat werd dan wel weer ruimschoots gecompenseerd door de spetterende blazers en de rest van de swingende band, met onder andere Albert Lee en Andy Fairweather Low en als speciale gastzanger Eddie Floyd! (je kent hem van “knock on wood”). Eddie zong een aantal vette soulnummers, waaronder uiteraard, onder eerbetoon, nummers van de onlangs overleden Wilson Pickett, maar ook Sam & Dave en nummers van zichzelf. De overige soulfulle zang werd gedaan door zangeres Beverley Skeete die de zaal aardig wist op te hitsen. Kortom, op de hoofdpersoon na spetterde de band als een bezetene. Geen echte blues in de strikte zin van het woord, maar wel een enorme portie bezielde muziek waar iedere noot genietbaar van was. Ik geloof dat ik het daar ook maar bij laat, dit hoofdoptreden was heerlijk, dat de omlijsting deze keer wat minder was ben ik graag bereid snel weer te vergeten.