Rockin’ Park, Goffertpark Nijmegen, 6 juni 2005

Pinkpop flopte dit jaar met een enorm tegenvallend aantal bezoekers. Zou dat te maken kunnen hebben gehad met de geweldige line-up van Rockin Park? Ik houd het goed voor mogelijk. Ondanks de concurrentie van het gratis toegankelijke ParkPop in Den Haag, kwamen toch nog 35.000 bezoekers naar dit festival in Nijmegen. Waar een stralende zon en een zeer aangenaam temperatuurtje de gasten de hele dag een welgemoed humeur bezorgden. Dit weer is de wens van iedere festivalorganisator.

Bij binnenkomst klonken de klanken van openingsact Racoon al door het park. Inmiddels toch al een flink aantal hits en zeker niet de minste nummers. Klonk erg lekker. Meer dan een goede opener.

De eerste podiumact die we nadat we ons “genesteld” hadden, konden horen was Krezip. Bij uitstek een festivalband. Gewoon lekkere, ongecompliceerde muziek. Niet meer dan dat, want wat je op de plaat hoort, werd live ook zo gebracht. Met weinig franje er omheen, de enige franje was het fraai uitwapperende blonde haar van zangeres Jacqueline Govaert. Goed te zien op de grote videoschermen die er voor zorgden dat je op het hele festivalterrein toch nog goed mee kon kijken. Althans, naar de mainstages (2 naast elkaar), want daarnaast was er nog een tent voor de iets minder grotere acts, en nog een apart klein podium.

In die tent ben ik even gaan kijken naar “the Eagles of Death Metal”, een band doe opgericht is door een ex-lid van Queens of the Stone Age. In dat idioom opereren ze ook, lekker strak voortriffende rock, een kruising tussen de nieuwe metal en de oeroude scheurende boogie-rock a la ZZ-top. Erg strak, erg lekker, jammer dat de sound een beetje erg schel stond afgesteld.

Ondertussen beukte op mainstage 1 de nog relatief onbekende punk-pop band Simple Plan er op los (momenteel een hitje met “welcome to my life”. Ik heb er niet veel van gehoord maar volgens Irene was het gewoon lekkere simpele festivalmuziek, prima. Wat ik er van gehoord heb boeide me niet zo, maar dat heeft meer met het genre te maken, te veel van dit soort bandjes gehoord inmiddels.

Dan maar even kijken naar Feeder op het kleine podium, een britse stoner-rock band, die helaas een half uur te laat begon. Daardoor hoorde ik maar 3 nummers. Klonken goed, maar qua genre vond ik het wel een beetje 13 in een dozijn. Helaas kon ik weinig verder horen, want het was tijd voor….

Het hoogtepunt van het festival. Wat mij betreft. Ozark Henry. Voor de derde maal hoorde ik hem live, en voor de derde maal was ik er weg van. Terwijl Simple Plan nog door de tent dreunde (helaas, storend voor de zachtere passages) begon de scheef-gekuifde Piet Godaer met zijn band een subtiele, maar regelmatig erg funkend, swingende en rockende set. Absoluut een vreemde vogel, zoals hij daar wat in zichzelf gekeerd staat, gekleed in zwarte sultan-broek en jaren ’80 jasje, de muziek af en toe met vreemde, hoekige gebaren mee-dirigerend. En absoluut vreemde, eigenzinnige muziek. Niet goed in een hokje te plaatsen. En toch valt alles telkens weer helemaal op zijn plaats! Ik geloof dat het zijn vrouw is die zingt, af en toe engel-achtig. De band ziet er wat oubollig uit, toetsenist (met scheiding in het haar), drummer en bassist alledrie met bril en niet de meest hippe vogels van het festival. Gitarist lijkt het neefje van Jan Akkerman. Maar spelen dat ze doen! Vooral die drummer vond ik erg subtiel en strak. Hoewel ik ook Queens of the Stone Age graag wilde zien, heb ik deze set helemaal (ademloos) uitgekeken, waardoor ik ze zelfs helemaal gemist heb! Het was het waard.

Jamie Cullum speelde op Mainstage 1 zijn poppy jazz (of jazzy pop?) en dat was best lekker met dat zonnetje, maar het kabbelde me eerlijk gezegd ook wat te gemakkelijk weg. Even rust voor de oren zullen we maar zeggen. Hij kan wel erg goed pianospelen om maar eens een open deur in te trappen. Af en toe een verrassende cover-keuze, zoals een Radiohead-song!

Dat kan die pianist van Keane ook wel, maar dat klinkt toch een stuk simpeler dan Jamie Cullum. Toch was de set van Keane, op Mainstage 2, beter geschikt voor dit festival dan Jamie Cullum. Hun debuut-CD is een echte topper, maar ik houd mijn hart vast voor de opvolger, want de muziek neigt wel wat naar braafheid. Daar was gelukkig bij dit optreden weinig van te merken, het vuur zat er goed in. Ze speelden ook voor het eerst hun nieuwe single en die klonk wel erg vertrouwd (a la “somewhere only we know”), maar ook wel erg goed.

In de tent kon ik de eerste nummers van Interpol meekrijgen. Zonder meer de coolste band van het festival. Vooral de bassist, gitzart haar in fraaie jaren ’80 look, zwarte zonnebril, hoekige kaaklijn, zwart bloesje met stropdas en de bas op de knieen, dat zag er goed uit. Het eerste nummer was zo vals als een kraai, maar dat werd gelukkig goed gecorrigeerd. Het publiek was erg enthousiast. Ik kan me er iets bij voorstellen, ze hebben absoluut wat, maar ik vond na 4 nummers die coole strakheid een beetje te veel van het goede worden. En bovendien begon….

Lenny Kravitz. Over coolheid gesproken, maar dan weer van een heel ander kaliber. Deze coole gozer predikte het “love & peace”, en onder het nog immer heerlijke zonnetje gingen die woorden er bij het publiek in als God’s woorden in een ouderling. Een prima festival-act. Sommige nummers rekte hij wel heel lang uit en de lekkerste nummers vond ik persoonlijk de rock-achtige. Waar hij als Prince probeert te klinken wordt het soms net iets te veel allemaal. Toch een prima festival-act.

Oude helden REM sloten het festival af. Voor de 2e keer dit jaar mocht ik ze dus bewonderen. Op zo’n festival is het wel heel anders dan in Ahoy, waar ze in februari optraden. Het eerste deel was wat saai en belegen, in de tweede helft kwamen ze meer op dreef met de wat stevigere stukken. Echt heel uitbundig werd het niet, maar een erg goede performance. En met de laatste klanken van “man on the moon” in de rug liepen we langzaam richting de uitgang. Rockin Park is een prima, gevarieerd en goed georganiseerd festival gebleken met naast de goede line-up meer dan uitstekende aandacht voor beeld, geluid en catering. Helaas was er te weinig tijd om alles te zien, sorry Departure, Tears, Admiral Freebee, Gabriel Rios en Nine Inch Nails….

Ik ben benieuwd of er een vervolg gaat komen. Martijn, Irene en ik zijn denk ik dan wel in voor een kaartje….