REM, Ahoy Rotterdam, 3 februari 2005
Hoewel ik eigenlijk niet graag naar concerten in grote zalen als Ahoy ga, moet ik voor sommige “oude helden” wel eens een uitzondering maken. REM is zo’n uitzondering. De grootste zaal waar ik ze ooit zag was Vredenburg, en dat is een intiem zaaltje vergeleken met het kollosale Ahoy. Behoudens de altijd wat matige, dreunende akoestiek in Ahoy viel het me overigens nogal mee. Het podium was fraai gestileerd, met een stuk of honderd hangende TL-balken in alle kleuren. En met kleur werd vooral de sfeer bepaald. REM past ook niet in een decor met vlammend vuurwerk of imposante decorstukken. Wel werd er met een videoscherm op artistieke wijze nog een noot aan het podiumbeeld toegevoegd, geheel in REM-stijl, dus altijd vervormd, zwart-wit of bewegend. Maar verder was er “gewoon” de band: Michael Stipe, Peter Buck en Bill Berry. Aangevuld met drummer, tweede gitarist en toetsenist Ken Stringfellow (van the Posies) om het geluid wat breder neer te zetten.
Breed was het zeker, gelukkig startte de band met wat steviger oudere nummers. Achteraf gezien waren dat toch ook duidelijk de betere nummers. Ik heb zelf niet zoveel meer met de laatste twee, wat bezadigde CD’s en ook bij dit optreden vielen die nummers wat mij betreft een beetje door de mand. Maar als ze rockten, dan rockten ze ook goed! De charismatische verschijning van de deze keer met geschilderde blauwe band rond de ogen getooide Michael Stipe imponeert zeker, zoals hij telkens weer zeer expressief op de muziek staat mee te zwaaien.
Eigenlijk was het toch wel grotendeels een feest der herkenning. Lekker om die fantastische nummers live te horen, gedreven gebracht. Een drietal nieuwe nummers waren het toetje, verdeeld over het optreden. En de matige nummers van de laatste CD werden gelukkig voldoende ingepakt in de oude, melancholieke favorieten. Zoals het volmondig meegezongen “everybody hurts”, of “maps and legends”. Of het in voltempo gebrachte “man on the moon”.
Voorprogramma the Thrills werd nog bedanks door Michael Stipe, evenals de organisatie Make Fair Trade. REM blijft natuurlijk een politiek geengageerde band. Maar voor de politiek kwamen we niet, wel voor de muziek. En dat zat gelukkig wel goed op deze avond in Ahoy. Al hoop ik wel dat het devies “keep on rocking” ook voor REM blijft gelden.