Ozark Henry, Doornroosje Nijmegen, 9 december 2004
3 jaar geleden zagen we Ozark Henry voor het eerst live, op het Huntenpopfestival. Door de complexiteit van de muziek is het geen echte festivalmuziek, maar desondanks was het ook toen al genieten. Maar naar aanleiding van het verschijnen van de laatste Ozark Henry, “The sailor, not the sea” was er alle reden toe eens naar een optreden in een gewone popzaal te gaan.
Doornroosje was uitverkocht. Kennelijk begint ’s man’s roem langzamerhand wat verder verspreid te raken. Er werd deze avond voornamelijk materiaal van de laatste plaat en van Birthmarks gespeeld. De set werd langzaam opgebouwd, met de rustige nummers als eerste. Al werd in een van de toegiften ook nog een hele mooie, verstilde versie van “give yourself a chance with me”. Er werden overigens in totaal 3 toegiften gespeeld, het publiek waardeerde het allemaal zeer.
Het draaide allemaal uitsluitend om de muziek, de lichtshow was sober maar effectief, maar verder was er geen enkele opsmuk. Gewoon, de nummers, mooi gespeeld, en verder niets. Geen toelichting tussen de nummers, geen contact met het publiek, alleen muziek. Zelfs het voorstellen van de band ging niet verder dan een verlegen handgebaar richting de respectievelijke muzikanten en wat handgeklap en in totaal heeft hij 3x merci gezegd, dat was alles. Een beetje vreemd wel. Maar die muziek maakte gelukkig wel heel veel goed. Wel mooi was dat hij meestal startte met de nummers zoals ze op de plaat staan, maar toch vaak in de loop van het nummer een nieuwe draai vond.
Wat gebracht werd was over het algemeen de muziek zoals je het op de platen vind, gespeeld door Piet Goddaer zelf als zanger, omlijst met toetsen, drums, bas en gitaar. En… samples, want Ozark Henry’s muziek bevat voor een essentieel deel samples. Sommige muziekpuristen haken dan af, maar die missen dan toch echt wat. Wat hij met die samples voor elkaar krijgt is echt de moeite waard. Door de combinatie van de tamelijk fragmentarische muziekfragmentjes met die samples ontstaan gelaagde muziekstukken waarbij er op vele niveau’s iets te genieten valt. Soms hoor je wat verdwaalde jazz-fragmenten, een andere keer een gestileerd reggae-ritme en hier en daar gaat het ineens ritmisch flink tekeer. Een nummer als “At sea” klinkt plotseling, gedreven gespeeld, als een potentiele danshit.
Het was absoluut een zeer genietbare avond, pure muziek. Het vaak ingetogen karakter van de presentatie was eigenlijk zowel kracht als zwakte. Het was intens genieten van heel erg mooie muziek, maar uiteindelijk is mijn conclusie dat ik toch wel iets extra’s mistte bij de presentatie. Een beetje meer performance was me wel wat waard geweest. Desondanks zal ik er denk ik een volgende keer zeker weer bij zijn.