The Musical Box, Ancienne Belgique Brussel, 17 juni 2004
In the early 70’s, Genesis’ Tony Banks, Phil Collins, Peter Gabriel, Steve Hackett and Michael Rutherford redefined the concept of a rock concert. Genesis’ artistry had such a profound impact on its audience that to this day, it still enjoys a cult following. The Musical Box has undertaken the task of re-enacting Genesis’ performances as originally presented between 1973 and 1975.(Website: http://www.themusicalbox.net)
Als iemand vraagtekens zou zetten bij de waarde van een band die een andere band imiteert op het podium, zou ik hem in eerste instantie gelijk geven. Als iemand om die reden niet naar de musical box zou gaan, maakt hij een kardinale fout. The musical box imiteert namelijk niet een band, the musical box IS Genesis uit plm. 1973. Jazeker mensen, de tijdmachine bestaat. En gisteravond ben ik even 31 jaar terug in de tijd geweest. (hoewel, ik heb het nog even aan Roel gevraagd, maar ik had nog steeds een dikke, kalende kop, da’s dan wel weer jammer).
Op basis van oude foto’s, filmmateriaal, intervieuws etc. reconstrueerde TMB, uit Quebec, de originele show die Genesis in 1973 bij het verschijnen van “Selling England By The Pound” op het podium bracht. Ze maken gebruik van de originele instrumenten en podiumattributen. Wat Genesis in die periode neerzette was vernieuwend in de zin dat er een complete, theatrale show werd neergezet. Bands die in deze tijd dit soort muziek nog maken vind ik vaak wat gezapig overkomen, maar deze show was zo authentiek dat het een dikke 2 uur genieten was.
Middelpunt van de band is natuurlijk Peter Gabriel (Denis Gagné) die met zijn licht hysterische performance, theatrale aankondigingen en continue verkleedpartijen de persoon Gabriel neerzet zoals ik hem wel eens op foto’s en live-opnames heb gehoord. Zelfs zijn stem lijkt veel op die van Gabriel. Ook drummer Phil Collins (Martin Levac) zit in precies dezelfde houding zoals Collins altijd zat (hoofd schuin achter in de nek, oogjes toegeknepen, meezingend in de achtergrondvocalen) en mocht even naar voren komen om “More fool me” te zingen. Links op het podium zit (zit!) Steve Hackett (Denis Champoux) te soleren op zijn Gibson Les Paul. Daarachter Mike Rutherford (Sébastien Lamothe) meestal op dubbele Rickenbacker (bas/gitaar) of 12-string. En niet minder prominent aanwezig, maar dan vooral muzikaal: Tony Banks (David Myers) die zeer imposant speelde. Neem zo’n intro van “Firth of fifth” of de lange synthesizersolo van “Supper’s ready”, je hoort het echt allemaal noot voor noot. En in de originele, warme, analoge (monofone?) klanken van toen. Dit alles op een relatief eenvoudig podium, waarbij met name de achtergrond door middel van diaprojecties de sfeer bepaalde.
Hoewel de show spectaculair was, is het anders spectaculair dan wat je tegenwoordig verwacht. Het is minder afstandelijk. Ik heb Genesis voor het eerst rond 1980 gezien, wat ik me van toen herinner is een groot podium in een enorme hal, stapels instrumentarium, imposante lichteffecten. Mooi, maar wel afstandelijk. Dit was absoluut ook mooi, maar net klein genoeg om niet die afstand te scheppen, je was écht aanwezig bij de show, het was veel intiemer. (Ancienne Belgique is een zaal waar plm. 1500 man in kunnen schat ik). En als je 8 rijen van het podium af staat en de bandleden bijna aan kunt raken, dat heeft toch ook wel wat. Het spectaculaire zit hem verder ook vooral in de muziek en de performance van Gabriel/Gagné, de lichtshow is echt ondersteunend (blacklight blijft effectief, vooral als je groen fluorescerende verf om je ogen hebt gesmeerd!).
Gespeeld werden natuurlijk alle nummers van “Selling England By The Pound”, maar ook een aantal krakers van de periode daarvoor (Supper’s ready, the musical box, the knife). En zoals al gezegd, alles geweldig professioneel gespeeld, geen noot gemist, en helemaal in de sfeer van die tijd (althans, wat ik me er van voorstel, ik was 13 toen). Wat opvalt is dat de muziek uit die tijd veel langer blijft hangen, ik kon de meeste soli en teksten nog vrijwel woord voor woord meezingen of neuriën. En ik was daar niet de enige in, want af en toe ontstond het idee van een kerk, als de hele zaal de rustiger passages duidelijk hoorbaar meezong of -humde. Genesis and the Fischer Chöre, zoiets.
Ik heb er echt van genoten, de thuisblijvers hebben wederom ongelijk gekregen. Maar zij krijgen een nieuwe kans, want volgend jaar gaat The Musical Box opnieuw op tournee. Ditmaal met die andere kraker: The Lamb Lies Down On Broadway. Roel en ik gaan, en wie het nu nog laat lopen houdt niet van muziek…..