Peter Gabriel, Ahoy Rotterdam, 6 mei 2004

Eigenlijk was het risico dat er niets verrassends meer te beleven zou zijn, bij de “Still growing up”-tour van Peter Gabriel. Het was namelijk gewoon het vervolg van zijn “Growing up”-tour van vorig jaar, rond het uitkomen van zijn laatste album “UP” En die hele registratie was al uit op DVD en hier ten huize verslonden, ook door oudste zoon Martijn, die tot mijn grote verrassing fan bleek te zijn geworden. Als 11-jarige kreeg hij het voorrecht bij wijze van afsluiting van zijn lagere schooltijd mee te mogen naar het immense Ahoy, waar we op de 2e ring een goed zicht op het ronde podium, midden in de grote “bak” van Ahoy, hadden. Nadeel is wel altijd dat wat meer bovenin de akoestiek niet optimaal is, maar Gabriel eigen was het geluid over het algemeen toch goed.

Gelukkig kwam het met die verrassing alsnog wel goed, want zo’n spektakel live blijkt toch echt iets bijzonders te zijn om te ondergaan. Bovendien werden er nog een flink aantal andere nummers gespeeld te worden, voor een deel zelfs helemaal nieuw. Wat me tijdens het concert nog eens deed denken aan het feit dat Peter Gabriel een van de weinigen is die ik echt als muzikale “held” naar voren zou durven schuiven. Ga maar na, inmiddels ver in de vijftig (en aanmerkelijk veranderd: zilvergrijs haar en baardje, kalend, wat dikker) maar nog steeds een allesbehalve uitgebluste indruk makend en dan nog steeds zo vernieuwend en verrassend met muziek bezig zijn. Wat me verder altijd aanspreekt in zijn muziek is de experimenteerdrift met nieuwe geluiden, het perfectionisme voor wat betreft het bereiken van een goede sound, zijn nadruk op vaak niet voor de hand liggende ritmes, zijn geweldige stem (nog steeds!!!), zijn openstaan voor invloeden uit andere culturen en dan ook met al die ingredienten vrijwel continu goede songs produceren. En dan als klap op de vuurpijl er ook nog een geweldig multimedia-spektakel van maken. Je kunt nu haast al de eindconclusie van deze recensie gaan invullen: een geweldige ervaring. En dat klopt.

Het multimediale spektakel bestond uit een podiumsetting die bij ieder nummer veranderde. Begonnen werd op het ronde podium met niets anders dan een soort huisje in het midden (waaronder Ged Lynch met zijn drums verborgen bleken) met daaromheen twee keyboard-stations. Gitaristen Richard Evans en oudgediende David Rhodes namen uiteraard hun eigen apparatuur mee of kregen die vanonder het podium uit aangereikt. Hetzelfde gold voor de boomlange, kale, imposante Tony Levin op bas, gekleed in lange zwarte jas en continu wijdbeens bassend aanwezig, soms op de meest exotische bas-apparatuur. In het eerste nummer (here comes the flood) stond Gabriel solo op het podium, daarna barstte het geweld pas goed los. Aangevuld met dochter Melanie Gabriel en toetsenist Rachel Z. werd de show als een soort circus gebracht, de terreinknechten telkens in hun oranje pakken tussen de nummers door rondkruipend op het podium om de setting te veranderen of nieuwe attributen toe te voegen. Het was daardoor een erg dynamisch geheel. Naast het zeer gedreven spel waren verder opvallende gimmicks het enorme ei dat vanaf het plafond naar het podium zakte, de jas met felle, wisselende verlichting die Gabriel droeg tijdens Sledgehammer, de fiets die hij gebruikte om tijdens Solsbury Hill over het (draaiende!) podium te racen, de lift in het midden van het podium waarop hij halverwege het concert ineens met dochter Melanie op twee segway HT’s verscheen (http://www.segway.com/segway) tijdens het  nummer “games without frontiers”, en vooral de act tijdens “downside up” waarbij vader en dochter Gabriel ondersteboven over een grote ring liepen die boven het podium zakte. En meest imponerend was de bijna 4 meter hoge plastic stuiterbal waarin Gabriel kroop en waarmee hij  zich over het podium, langs de rand en tussen het instrumentarium heen rolde. Af en toe even, samen met de hele band, ritmisch met de muziek meestuiterend. Je moet het toch echt zien om het te geloven!

Het was zeker niet zo dat al dat visuele geweld de muziek ondersneeuwde, want muzikaal was ook alles helemaal perfect. Het magere voorprogramma van een band wiens naam ik al vergeten ben (maar die toch scheen te behoren tot Gabriel’s protege’s) was gauw vergeten. De West-Afrikaanse solo-gitarist/zanger die als tweede voorprogramma drie nummers deed (en sterk aan Habib Koite deed denken), verscheen nog even in “In your eyes” om de plaats van Youssou N’dour in te nemen. Ook de nieuwe, nog onbekende nummers klonken zeer potent. Een van de hoogtepunten, van het laatste UP-album was “signal to noise”, werkelijk overdonderend met het zeer indringende drumwerk van Ged Lynch, die in dit nummer verdween in een soort hoge koker van half-transparante stof waarop bliksemschichten en andere projecties verschenen. Maar ook oude krakers als “Red Rain”, “Diggin’ in the dirt” en “Secret world” werden tot in de puntjes verzorgd regelrecht je hart in gespeeld. Echt overweldigend mooi allemaal.

En tsja, zo enthousiast als een 11-jarige die voor het eerst een dergelijk mega-spektakel meemaakt kun je natuurlijk niet meer worden. Maar toch, het was er niet erg ver vandaan en het was op zijn minst een ervaring die nergens anders mee te vergelijken was.