Westendorp Blues Night 2004, Zaal Vos Westendorp, 31 januari 2004

De bluesnight van Westendorp schijnt al enige landelijke faam te hebben verkregen. Naast lokaal talent worden er ook altijd een of meerdere nationale en internationale sterren aangetrokken. Lokaal was dit jaar de band “Schot deur ’t pleeraam”, afkomstig uit Varsseveld en Aalten. Leuk opwarmertje, recht voor z’n raap rock met beslist niet te veel pretenties, zoals hun bio ook al vermeldt. Wel een aardige gitarist trouwens. Serieuzer was de band van Clemens van de Ven, waarvan de hoofdpersoon Rock and Roll WAS in heel zijn verschijning (doorleefde kop, ruige stem, mooie bakkebaarden en een echt r&r-overhemd met van die fraaie roesjes). Ook zijn performance achter de elektrische vleugel oogde authentiek. De band bestond verder uit drummer Sin Banovic, de kaalhoofdige saxofonist Arend Bouwmeester (enorme sax trouwens) en de geweldige gitarist Harry Hardholdt. Hun repertoire: van jump-blues tot rock & roll, lekker authentiek gespeeld en met een absolute liefde voor de muziek gebracht. Die gitarist was echt uitmuntend trouwens, geweldige solo’s dit telkens net even afweken van wat je verwachtte te horen te krijgen. Spetterend, maar met hele subtiele toonwisselingen en onverwachte wendingen. En gitaristen die nog gebruik maken van de mouth-tube zie je ook niet meer zoveel.

Vervolgens trad op het “grote” (alles is relatief) podium op de Boyd Small Four plus One. Klinkt Amerikaans, en dat was de hoofdpersoon (drummer en zanger) dan ook, maar hij woont al enkele jaren in Amsterdam en heeft daar een Nederlandse band om zich heen verzameld. Hij speelde zelf o.a. al op North Sea Jazz. Een erg goede drummer en een goede zanger en ik vind ’t nog steeds knap om dat allebei tegelijk te kunnen. Uiteraard was het geen disco wat zij brachten in deze bluesnight, maar lekker vette blues, over het algemeen meer de “city-blues”, gecompleteerd met heerlijk scheurende mondharmonica. Opvallende troef de jaren ’50 (Gretsch?) gitaar van Sander Kooijman. Een lekker soepel en strak spelende band die regelmatig de beeldspraak “dampend” op zijn muziek van toepassing liet zijn. Goede muzikanten, stuk voor stuk, al werd ik niet zo verrast als bij het gitaarwerk van Clemens van de Ven.

De hoofdact trad ver na middernacht op: Mick Taylor en zijn band. Onvermijdelijk telkens genoemd als de ex-gitarist van de Rolling Stones en van de Blues Breakers. Op zijn site (www.micktaylor.net) staat echter duidelijk: “Once a Bluesbraker, once a Rolling Stone, always a soloist”. Hij scheen te goed te zijn voor de stones! En goed was-ie nu ook. Die man is gewoon echt een met zijn gitaar! Ondersteund door een onwaarschijnlijk strak spelende ritmesectie en begeleid door een flink swingende pianist speelde hij lang uitgesponnen nummers met zeer inventieve solo’s. (alles gespeeld op zijn Gibson, voor de Henny’s onder ons, zie ook http://www.micktaylor.net/equipt.html) Je waande je zo weer terug in de jaren ’70. Bijna nergens verveelde het echter in dit geval. Ik zeg wel “bijna” want helaas zaten er een aantal nummers bij die compositorisch zeer mager waren. Dan speelde hij wel goed, maar een goede solo in een slecht nummer kan mij niet zo boeien. De meeste tijd kon je gelukkig genietend doorbrengen, luisterend naar zijn inventieve, wat zweverig bluesy klinkende muziek. Met name de pure blues-nummers sprongen er bovenuit, de meer “gewoon” rock-georienteerde nummers vond ik duidelijk zwakker. Maar het muzikale vakmanschap van Taylor (en met name zijn drummer!) maakten het alles zeer de moeite waard. Ongelooflijk wat die man aan variatie in zijn solo’s weet te brengen zonder dat ’t gaat vervelen. Regelmatig had ik dat zeldzame gevoel wat je bij goede muziek wel eens hebt: dat alles klopt, alles perfect in balans is. Heerlijk. Tegen het eind werd zijn (verder goede!) stem helaas wel steeds minder toonvast, maar hij had zich dan ook flink in ’t zweet gewerkt en bovendien zong hij in veel nummers niet eens zoveel (zoals hij zichzelf ook al afkondigde: your guitarist and occasional vocalist: Mick Taylor). Rond 3 uur ’s nachts eindigde zijn set. Het einde van een lange avond/nacht, maar een zeer genietbaar einde.