BUDDY HOLLY, BEATLES, DOORS, CCR, ROLLING STONES, 10 FEBRUARI 2001, GOOR.
Een avondje Buddy Holly, Beatles, Doors, CCR en Rolling Stones. Alleen het laatste is in feite nog mogelijk, maar op 10 februari 2001 werd het overige toch ook tot de realiteit gemaakt in het kader van het “Goede tijden, oude tijden II”-festival in Goor.
Prettige bijkomstigheid van zo’n avond is, dat waar ik me anders bij concerten altijd wat onbehaaglijk tussen de mensen beweeg omdat de gemiddelde leeftijd meestal ver onder die van mij ligt, ik me hier weer een stuk jonger voelde, want de gemiddelde leeftijd lag bij 50+. OK, van ons eigen groepje was de gemiddelde leeftijd nog geen 45, dus “wij” waren dan de jonkies…
De Buddies beten ’t spits af. Buddy Holly dus, uitgevoerd met een compleet orkest met de basis (gitaar, zang, bas, drum) aangevuld met saxofoon, toetsen en dameszang van de Crickets. Een mooie, volle sound die ongetwijfeld veel beter klonk dan ruim 40 jaar geleden, maar ik vrees dat ik er in die tijd toch liever bij geweest was. Want qua sfeer mistte ik wel een en ander. En helaas had de band last van humor, maar dan van het soort dat maar net niet leuk wil worden. Toetsenist en saxofonist stalen af en toe de show, maar dat werd weer naar beneden gehaald door de valse zang van de crickets. Nog niet echt overtuigend dus.
De 21st century Beatles wekten hoge verwachtingen bij mij die jammer genoeg ook nog onterecht waren. Om kort te zijn: een bandje die covers van de Beatles speelde. Maar dat was niet wat wij wilden horen. Uitgedost in de pakken van “Sgt. Pepper” en met een echte Rickenbacker als sologitaar zag ’t er wel mooi uit, maar de sfeer en de echte imitatiedrift werden node gemist.
Nee, dan de Bootleg Doors: in een woord geweldig. In eerste instantie was ik wat huiverig toen ik Jim Morrison en Ray Manzarek met pruik zag opkomen, maar dat was meer een vingerwijzing in de richting van de perfectie waarmee deze jongens hun echte idolen proberen neer te zetten. Want alles ademde de sfeer van de originele Doors, en niet in de laatste plaats de muziek. De stoere, wat arrogante houding en fraaie stem van Morrison, het jengelende orgeltje van Manzarek, het vlijmscherpe, uit continu korte soli bestaande gitaarspel van Krieger en de fanatiek er op los trommelende Densmore: het was er allemaal (jaja, ook de bassist was goed, maar die hoorde nooit echt bij de Doors). Een nummer als “Light my fire” wordt ook tot in de perfectie nagespeeld. En al blijft ’t inderdaad naspelen: Als je de Doors nog ooit wilt zien optreden kan ik je de Bootleg Doors van harte aanbevelen.
Met de tweede set van de Beatles hebben we daarna maar even gewacht om even op adem te komen en niet de sfeer te verliezen.
On with the show vervolgens met de Golliwogs, misschien nog bekend als de naam waarmee Creedence Clearwater Revival startte voor ze CCR heetten. Ook dit was weer verbluffend, niet zozeer door de imitatie, maar wel door het hoge muzikale gehalte. CCR is sowieso qua presentatie veel minder sfeergevoelig dan the Doors. Maar ze speelden echt de verf van de muren! Bij CCR is de stem van John Fogerty natuurlijk het meest bepalende, en deze zanger haalde zijn klank heel behoorlijk, maar had verder überhaupt een goede stembeheersing. Verder was opvallend de bassist, een klein, energiek manneke met de bas ergens op kniehoogte, gitaarhals ergens naast zijn hoofd en ’t kruis recht vooruit: typerend voor de energie waarmee de muziek gebracht werd. In contrast daarmee stond de tweede gitarist erg stil en emotieloos, maar dat gold dan weer niet voor zijn vlammende gitaarspel. Ook de eerste gitarist soleerde moeiteloos, strak en foutloos. Even energiek als hard, want dat was ’t wel, maar het klonk perfect: de oude CCR gemarineerd in een bad punk-energie uit de laatste decennia zal ik maar zeggen. De soli uit “I put a spell on you” waren uitzonderlijk scherp en hun laatste nummer “Who’ll stop the rain” eindigde met een perfecte dubbel gespeelde gitaarsolo waar Wishbone Ash nog wel eens patent op leek te hebben. Indrukwekkend, zo indrukwekkend dat ik “Instead of Stones”, die de avond zouden afsluiten heb laten schieten (naar ik begreep was dat ook nog wel terecht).
Twee bands dus die deze avond naar een hoogtepunt hebben getild. Muzikaal genieten op hoog niveau. Toch brengt zo’n avond wel een nadeel met zich mee. Een klein nadeel, maar wel onoplosbaar: Wat zou ik ze graag in het echt hebben meegemaakt…….