Soulwax, Doornroosje Nijmegen, 4 februari 1999

Het concert van soulwax was een openbaring. Nadat hun laatste plaat al voor een verrassing gezorgd had met muziek die na een aantal draaibeurten langzaam maar voorgoed in je brein kruipt, lokte het vooruitzicht van een concert toch zodanig dat ik besloot naar Nijmegen af te reizen. En niet voor niets. Een fantastisch concert.

Vrijwel die hele laatste plaat (“Much against everyone’s advice”) kwam voorbij, en juist live valt op hoe knap de nummers, en vooral de ritmes in elkaar steken. Op een strakke elektronische basis vormen de drums een meer menselijke noot. Verzorgde samenzang, ook live. Er kwamen meer gitaren het podium op (0.a. een volledig electronische casio) dan dat er nummers gespeeld werden volgens mij. Het geluid was goed, strak, solide. Regelmatig hoor je een nummer waar een flard funk in voorkomt, soul, metal, soms zelfs symfo. Eclectisch heet dat dan geloof ik. Prachtig in ieder geval. Het mag duidelijk zijn, dit was een concert waarvan ik onder de indruk was.

Twee covers passeerden de revue, een nogal naar zich toe getrokken versie van Prince’s “Pop life” en Nik Kershaw’s “Wouldn’t it be good”. Niet echt voor de hand liggende nummers.

Waren er geen minpunten? Nauwelijks. Of het moeten de naar mijn gevoel toch wat overbodige strijkers zijn geweest, op de plaat goed voor een fraaie sound, live wat minder uit de verf komend. Toch moeilijk om 3 violen en een cello goed te laten klinken in een gitaarorkaan. Maar wel leuk als act.

Deze band gaat groot worden. Ik denk dat we soulwax over enkele jaren hooguit nog zullen kunnen gaan zien in een zaal als Vredenburg. Degenen die er vanavond bij waren hebben in ieder geval een bijzonder goed concert gezien. De thuisblijvers hadden ongelijk!