Glass Animals en Pumarosa, Paradiso Amsterdam, 4 november 2016

Het is inmiddels een week verder, maar het feit dat ik deze week regelmatig liedjes van Glass Animals in mijn hoofd ontdekte, wil veel zeggen. In ieder geval dat die liedjes catchy zijn. Wat ik er ook bij bemerkte is dat je moet oppassen die liedjes niet te veel hardop te neuriën. Althans, een van de kenmerken van Glass Animals is dat ze allerlei hele leuke, speelse, vreemde dingen doen met ritme. Een gek geluidje hier, een vreemd soundje daar. Zodra je dat probeert uit te drukken in je neuriën of voorzichtig zingen, heb je kans dat mensen je ineens wat vreemd aan gaan kijken…
Terug naar een week geleden: Paradiso Amsterdam. Helaas te laat om voorprogramma Pumarosa nog goed mee te maken. Het voorproefje op Lowlands was namelijk erg goed, ik had ze graag nog eens willen zien. Eigenlijk past het niet zo goed bij Glass Animals dacht ik stiekem nog wel. Pumarosa donker, dreigend, zwaar. Glass Animals luchtig, vrolijk, huppelend. Beiden wel vallend onder de noemer “Indiepop” maar zoals met veel labels kun je je dan ook hier bij afvragen: wat zegt het helemaal?
Wat Jildou en ik te zien en te horen kregen was inderdaad een licht stuiterende show, vooral te danken aan zanger/gitarist Dave Bayley, die heerlijk rrraaaaarrrrr over het podium flipperde. Maar zeker ook aan de muziek zelf, vol lekkere electronica, samples, maar toch vooral toegespitst op het belangrijkste onderdeel in de pop: Het liedje!
Opvallend was dat de band al heel bekend lijkt als je naar de reactie in de zaal keek. Erg enthousiaste reacties en vaak werden hele songgedeeltes uit volle borst meegezongen. De muziek leent zich daar ook voor. Glass Animals zou zomaar een hele goede wereldwijde festival-act kunnen worden. Ze zullen zeker groter groeien, maar ik hoop dat ze dat hele frisse onbevangene van wat we deze avond merkten zullen blijven behouden!