Run The Jewels, 7 november 2017, Tivoli-Vredenburg, Utrecht
Kruisbestuiving. Dat is een mooie naam voor het feit dat inspiraties wederzijds kunnen zijn. Dat je op een feestje van een van je kinderen een heel erg lekker nummer hoort. En dat je jongste zoon dan zegt: Dat is Run The Jewels, maar die heb ik ontdekt toen jij “Nobody speak” van DJ Shadow vaak draaide, daarop doen ze mee. Hoe leuk is dat!?
En dat jij dan het derde album van Run The Jewels hoort, daar enthousiast over wordt en dat album ook nog eens op je verjaardag krijgt van je zoon! Hoe leuk is dat!?
En dat diezelfde jongste zoon dan zegt dat hij wel naar het concert van Run The Jewels wil en dat je dan mee mag. Hoe leuk is dat!?
En dat het dan ook nog eens zijn eerste concert is waarbij je als vader bezorgd bent: Vindt hij het wel leuk, is het niet te hard, zijn er niet te veel mensen, gaat het niet te wild, maar dat dat allemaal overbodige bezorgdheid is want hij staat te genieten en eigenlijk sta je dan zelf dubbel te genieten want het is eigenlijk gewoon ook nog eens een heel gaaf concert. Hoe leuk is dat!?
Zoon Luc bleek trouwens ook bezorgd om zijn Pa, want voorprogramma Danny Brown was wel heel aparte hip-hop. En dat klopt, je moet op zijn minst wel even wennen aan de nerveuze, licht jengelende hoge stem van Danny Brown. En verstaan deed ik weinig van zijn lyrics. Maar de inventieve, superlage, diep dreunende en vette beats stonden voor mij op de voorgrond en maakten het zeker de moeite waard.
Helaas geen samenwerking op het podium tussen Danny Brown en RTJ, en dat is raar, want op het album 3 staat wel een nummer waarop ze samen spelen (Hey Kids (Bumaje)) en zelfs dat werd niet gespeeld! Misschien is er een toegift geschrapt, want na een relatief kort optreden met 1 toegift stopte het concert al. Niet leuk om meteen met kritiek te beginnen, van de andere kant: Dat is de enige kritiek, verder was het supertof! De energieke, enigszins old-school klinkende hip-hop van RTJ leent zich uitstekend voor een feestje. En dat feestje ontstond ook in de Ronda zaal van Tivoli-Vredenburg, een betere plek dan het oorspronkelijk geplande AFASlive, waarvoor ze net niet populair genoeg bleken. Vanuit ons plekje op het balkon konden we de mosh-pit telkens zien ontstaan. Vreemd genoeg wilde El-P dat kennelijk niet, want hij stopte een nummer om een korte preek te houden over voorzichtig met elkaar om te gaan. Het ging dan om het respecteren van elkaars grenzen en op zich is dat heel nobel, maar ik had de stellige indruk dat dit een beetje politiek correct preekje was. Kom op, iedereen wat er gebeurt bij zo’n concert daar vooraan, dat is beuken en dat is lekker en als je dat niet vindt ga je wat opzij staan of naar achteren.
Ok. Toch klein 2e kritiekje.
En ja, ik heb lekker lullen vanaf ons rustige, overzichtelijke plekje daar op het balkon, door Killer Mike enthousiast zwaaiend begroet als “Ook hartelijk welkom aan alle mensen van 35+ daar boven op het balkon”. 35+! Dankjewel Killer Mike!
Energiek was het sleutelwoord, Beastie Boys was een van de referentiepunten, enthousiasme was het kenmerk van het drietal en heerlijk concert was de eindconclusie.
O ja, en welk nummer werd er keihard gedraaid aan het eind van het concert? Where is my mind, van the Pixies!
Hoe leuk is dat!?