Een jaar of 12 geleden was ik een van de vaste dokters op de Zwarte Cross. Dat stukje huisartsgeneeskunde hoorde niet tot de verplichte onderdelen voor de huisartsen in opleiding (aios) die bij mij in de praktijk waren, maar ze wilden allemaal toch wel heel graag mee in hun vrije weekend. Zélfs toen ik tegen de toenmalige aios Jildou zei dat ik een uur eerder al wilde gaan, want er kwam een hele leuke band die ik dan net voor het werk nog even kon zien. Die band, dat was Moss. En het enthousiasme werd gedeeld. Met als gevolg dat we sinds die tijd ieder jaar wel weer ergens in het land Moss gaan beleven.
Nu zat er al weer 2 jaar tussen, en dat vond de band zelf ook wel erg lang. Moss is eigenlijk waar het op uitstraling en performance aan komt een ingetogen band, ze spélen vooral heel erg intens en goed. Maar deze keer had zanger Marien Dorleijn er door die 2 jaar afwezigheid ook overduidelijk zin in met het publiek te communiceren. Amsterdams ouwehoeren. Ook met een 12-jarig jongetje vooraan die het concert op ’t eind verliet met een plectrum en de drumstokken van Finn Kruyning.
In alle eerdere recensies heb ik mijn enthousiasme voor Moss al genoeg laten blijken, ook nu weer was ’t fantastisch. Uiteraard extra door de tussenliggende jaren. Omdat de toetsenist in het eerste nummer ook een gitaar omhing, stonden er in het eerste nummer 5 gitaristen op het podium, wat echt een muur van geluid maakte. Die volle muur kenmerkte de eerste nummers, vol krinkelende gitaarmotiefjes, waarna er een serie introvertere nummers volgden. Uiteraard bijna alles van het pas verschenen uitstekende album HX, maar ze hebben ondertussen echt wel heel veel moois gemaakt (6 albums al weer). Waaronder de nog steeds absolute favoriet I apologise (Dear Simon). Wat verderop in de show kon je duidelijk horen dat sommige nummers hele aparte ritmes hebben, het werd wat experimenteler. En het eindige met een mooi staaltje publieksparticipatie toen Marien Dorleijn met gitaar en al zijn solo liet horen terwijl hij het publiek in liep. Stonden we mooi op de eerste rang.
Vakmanschap verveelt nooit, en zeker na 2 jaar “droog staan” was dit weer een geweldige ervaring bij Moss.