(Biddinghuizen, 19-22 augustus 2022)
Lowlands 2022 lijkt alweer een tijd geleden. Door omstandigheden had ik geen tijd om een recensie te schrijven. Toch was het te mooi om er niet toch nog een paar woorden aan te wijden. Mooi door het fantastische weer, op een forse stortbui na op de vrijdagavond tijdens het concert van Michael Kiwanuka. Mooi door ons bonte gezelschap (Martijn, Bas, Jildou, Charlotte en Inge) weer met camping Zuiderzee als uitvalsbasis. Mooi door een aantal verwachte en onverwachte hoogtepunten. En vooral weer mooi door het je 3 dagen kunnen onderdompelen in een alternatieve wereld vol vernieuwende en verrassende muziek, spektakel, theater, humor en leuke mensen.
Een van de vaste tradities is inmiddels dat, hoe gericht je je acties ook plant, het felbegeerde bezoek aan de eerste “must-see” act, steevast mislukt. Zo ook hier Wet Leg. Gemist! Waar Bas, Jildou en Charlotte kozen voor een start met FKJ (goed, hoorde ik achteraf), wist Martijn Inge en mij mee te slepen naar Dubioza Kolektiv om in ieder geval hossend, feestend en polka-end de drie dagen te openen. De overgang naar de meer ingetogen, intieme muziek van Klangstof was groot, maar de moeite waard. Bas nam daarop het initiatief voor een muzikale introductie in de amapiano, bij een stukje van het optreden van Kamo Mphela. Je moet bijblijven in de popmuziek he? Bij mij lag vervolgens de sterke wens om de ontzettend leuke singles van Charlotte Adigery samen met Bolis Popul live te zien. Met z’n tweetjes hadden die op het podium een aardige uitdaging, maar de combinatie van speelse dance/pop, springerige elektronica en tongue-in-cheek humor werkte erg aanstekelijk.
Op Lowlands maak je ook altijd verkeerde keuzes. Want hoewel ik het debuutalbum van the Murder Capital steengoed vond, leek het optreden niet in mijn schema te passen. Op verzoek van Martijn liepen we er toch onderweg even naar binnen. Net op tijd om nog een nummer of vier van een fantástisch optreden te zien. Bijna ouderwets klinkende boze alternative rock, maar o zo goed, jammer dat ik er toch niet meer van heb gezien.
Buiten bij de alpha, waar Michael Kiwanuka een goed optreden deed, begon de lucht ineens wel heel erg donker te worden. Dat was het moment waarop er plots gevlucht moest worden, voor een flinke stortbui. Onbedoeld raakten Inge en ik verzeild bij het optreden van Aurora en dat was op zijn minst heel bijzonder. Door het hoge feëen- en elfjes gehalte in de muziek is het niet helemaal mijn genre, maar een enkel up-tempo dance-liedje smaakte me eerder erg goed. Wat hier zo bijzonder was, naast haar hele verschijning en stem, was de uitzonderlijk mooie show en de kwaliteit van de sound.
Via een redelijk indrukwekkend stukje For Those I love (spoken word/dance) en de door Bas en Martijn bewonderde Zwangere Guy (ook goed!) raakte ik zelf in mijn eentje bij Koreless, wiens album “Agor” vol indrukwekkende elektronica vorig jaar hoog in mijn eindlijst eindigde. Live was het ook erg goed, al was er op het podium zelf erg weinig te beleven. Ondertussen hoorde ik van Jildou, Charlotte en Inge heel erg enthousiaste geluiden over het optreden van Eefje de Visser.
We eindigden de eerste festivaldag en openden de nacht met een DJ-set van Floating Points, afgewisseld met nog wat meer amapiano van Major League DJz.
Dag 2 begon met een uit zijn voegen feestende alpha waar de razendpopulaire Goldband samen met Maan en Sophie Straat de tent bijna letterlijk op zijn kop zetten. Erg aanstekelijk. Maar op het verlanglijstje stond als vervolg de bijzonder goede jazz-set van BADBADNOTGOOD. Dat was zo goed dat ik pas bij het laatste 1/3 deel van het optreden van Weval binnen kwam. En dat was ook weer zó goed, dat ik van het optreden van Glass Animals alleen nog het laatste, leuke stukje zag (maar daar had ik met Jildou al eerder een keigoed optreden van gezien). Het optreden van Biig Piig was eigenlijk gepland als vervanging van een andere act, ik weet niet eens meer welke. In een simpele setting, zang, drums en bas (soms sax) bouwde ze een hele mooie set op. Beginnend met jazzy R&B, heel laid-back maar steeds wat steviger en eindigend in frisse dance met rare hooks. Het publiek was hier behoorlijk uitzinnig. Ik waardeerde haar muziek al wel, maar dit optreden had een enorme charme en heeft me meer voor haar gewonnen.
Dat gold ook voor de enige single die ik van Sad Night Dynamite, samen met Moonchild Sanelly, die ik tot nu toe kende. Daarom wilde ik het optreden ook graag zien. Dat was goed, maar toch wat minder spectaculaire dan ik op basis van die ene single had verwacht.
Bij Fred Again stonden Bas en Inge al op hun plek in de tent. Die bleek zó vol dat ik het daar even niet volhield en met Martijn, Jildou en Charlotte naar buiten vluchtte. Helaas bleek daar het geluid zo slecht (en waarschijnlijk ook onze energie zo laag) dat we maar even verder zijn gelopen. Daarmee hebben we volgens ooggetuigen Bas en Inge wel wat gemist, maar zo gaat dat. Het maakte wel dat we echt helemaal vooraan konden staan in de kleine Lima, voor het optreden van Nu Genea. En dat werd beloond, want ook hier ging het dak er af tijdens een extreem spetterend funky jazzy optreden van deze Italiaanse band met charismatische frontvrouw. Terwijl Martijn nog even een uitstekend optreden van Tramhaus meepikte, verzamelde de rest zich bij de Alpha, waar Arctic Monkeys voor het eerst in jaren weer een optreden zouden geven. Het was een soort “greatest hits”, niets van het nieuw te verwachten album dit jaar maar het viel toch een beetje tegen. Veel pauzes, technische storingen, rommeligheid en weinig uitstraling. Het blijft een fantastische band, maar er waren betere optredens. De avond werd op meerdere podia beeindigd, een deel Fatima Yamaha, een deel Hangyouth en een deel Channel Tres. Dat laatste was een aardige strijd om er binnen te komen, maar vervolgens was dat ook echt wel über-über lekker!
En dan breekt de onvermijdelijke laatste dag al weer aan. Die begint helaas met het afscheid van Charlotte, die nog wel naar het optreden van Froukje gaat. Wij gaan verder met een fantastisch relaxed optreden van Arlo Parks. Ze had wat mij betreft het beste album van 2021 en de sfeer van dat album kwam ook volledig over in het optreden.
Het allerbeste optreden van 2018 kwam wat mij betreft van Sevdaliza, en ook dit jaar was het weer adembenemend. Niet uit te leggen waarom, maar ik doe een poging. Het is natuurlijk de muziek, bezwerend, exotisch, deels akoestisch, deels zwaar elektronisch. Het is haar betoverende donkere stem. Het is haar overdonderde aanwezigheid, vol dansend zelfvertrouwen, in een schitterend exotisch en erotisch gewaad. Maar het zijn ook de onverwachte drops met bijbehorende prachtige klanken in de muziek. Het optreden kreeg een wat vreemde wending toen er plots een DJ-tafel op het podium kwam en via een eerbetoon aan de overleden Sophia (ook al een fantastisch 2018 optreden!) door een nummer van Flume, overgaand in onder andere Faithless maar ook Gigi d’Agostino, een ware dance-party ontstond. Dat werd wat plat en had niet per se gehoeven. Desalniettemin: weer een fantastisch optreden waar je even murw door wordt achtergelaten. Caribou had ik recent al gezien en hoorde ik daarom graag als cooling-down op de achtergrond, in afwachting van de volgende keuzestress: Optredens van Mdou Moctar, Yard Act en James Blake vrijwel op dezelfde tijd! De keuze viel op James Blake, maar een minuutje of 20 Yard Act maakte duidelijk dat deze band live even leuk is als de muziek op hun debuutalbum klinkt.
Bij Sevdaliza werd al gezegd: het is eigenlijk een vrouwelijke James Blake. Klopt wel een beetje. Al was de podiumpresentatie bij James een stuk ingetogener. Slowthai kwam de boel nog wel even opleuken en ophitsen. Verder was het oud en vertrouwd en dus keigoed!
Slowthai’s optreden zelf kon ik niet zien, want ik wilde de maker van een van de betere albums van 2020, Kelly Lee Owens, zien optreden. Dat deed ik samen met Bas, en het was ook weer een hoogtepunt. In haar eentje presenteerde ze een set die begon met rustige, kalme tonen, maar die steeds meer vaart en ritme ging vertonen. Met bijpassende lichtshow, door de hele X-ray heen. Het laatste deels van de set neigde naar beukende techno, maar wel met de typische Kelly-Lee Owens geheimpjes er in waardoor het niet alleen maar beuken is. Erg mooi optreden. Zo mooi dat we de Alpha met het optreden van Stromae te laat bereikten. Dat was zo afgeladen vol dat we daar alleen op afstand konden kijken naar een ras-artiest die een technisch perfect klinkende set liet horen en zien, waar de magie zich uitspreidde over het hele veld. Stiekem wel jammer, had ik wel echt ín de tent willen zien, maar als ik had moeten ruilen met Kelly-Lee Owens had ik dat er weer niet voor over.
Daarna was Lowlands overgeleverd aan de beats. Vreemd genoeg nergens meer gitaarmuziek te bekennen, de laatste nacht stond in het teken van de DJ’s. Met optredens van Daphni (voorman van Caribou) en drum&bas DJ’s vermaakten we ons nog even tot we het afscheidsoptreden van Noisia konden zien. Achteraf bleek daar ook Skrillex nog bij te zijn. Het was net als enkele jaren terug weer overdonderend, maar ook weer zo laat dat we het niet helemaal afgekeken hebben en terug naar de camping reden.
Na 2 uitgestelde Lowlands’ smaakte deze editie, zeker met dit prachtige weer, absoluut lekkerder dan ooit. Er waren tegenvallers, maar er waren vooral heel veel geweldige optredens, de batterij is weer opgeladen!