Peter Gabriel, Ziggo Dome Amsterdam, 5 juni 2023
4,5 uur slaap tussen megadrukke dagen. Het is krapjes, maar zoals ik aan mede concertgangers Ben, Jan en Peter uitlegde: Als een concert goed is, heb ik er voor weken voldoende energie aan. Die 4,5 nachtelijke uurtjes bleven nog over, eenmaal thuis, nadat we Biko als laatste nummer hadden moeten laten schieten bij het wederom schitterend concert van Peter Gabriel in Ziggo Dome. Want de trein terug naar huis moest niet alleen gehaald worden, maar ook nog gedeeld met 3 miljoen Harry Styles-gangers die op hetzelfde moment de Arena verlieten. Ik zag weinig Gabriel-fans met roze boa’s en Styles-fans met grijs haar waren ook veruit in de minderheid, maar de mix op de overvolle perrons van Amsterdam Bijlmer gaf een leuke sfeer. Peter Gabriel dus, 73 jaar inmiddels en laten we meteen maar de conclusie trekken: Hij heeft het nog steeds. En dan bedoel ik toch allereerst de stem. Het klonk allemaal nog geweldig, inclusief bijvoorbeeld de priemend mooie falset-uithalen in “Don’t give up”, dit keer gezongen samen met celliste en zangeres Ayanna Witter-Johnson die het fantastisch deed. Maar wat hij ook nog steeds heeft is de onderkoelde Britse humor. Een van de oranje mannetjes die als roadies over het podium liepen, terwijl de grote klok op het podium (een kunstwerk van de Nederlandse Maarten Baas) naar de 20 uur kroop, wandelde naar de microfoon om een melig babbeltje te maken met de zaal. Mr. Gabriel himself bleek dat te zijn en het intieme kampvuurtje op het podium, waar in de eerste twee nummers alle muzikanten zich om heen verzamelden (waaronder oudgedienden Tony Levin, David Rhodes en good old Manu Katché), werd met een slim trucje ontstoken. De oude bekende nummers Washing of the water en Growing up werden nog rond het kampvuurtje gespeeld, maar daarna barstte het concert echt los met de eerste nieuwe single van het later dit jaar geplande album, “Panopticum”. Voor de rest van het concert werd een mooie mix van oude nummers en aanstekelijke nieuwe nummers gespeeld. Onder de nieuwe nummers ook het schitterende the Court en de al meteen opzwepende nieuwe single “Road to joy”, met het kenmerkende met diepe bassen gestutte stampende Gabriel-ritme. Ritme is sowieso minstens even belangrijk in Gabriel’s muziek als melodie, hij was een van de pioniers destijds met de Fairlight synthesizer waar hij ook heel inventieve ritmische patronen uit wist te toveren. Van de oude nummers was Digging in the dirt overweldigend, maar uiteraard ook de grote hits, het spetterende Sledgehammer en Big Time, uiteraard Solsbury Hill en eerste toegift het knetterend swingende In your eyes. Een van mijn favoriete zinnetjes kwam ook nog voorbij in Darkness: “I have my fears, but they don’t have me*”. Nog niet alle nieuwe nummers zijn al uitgegeven, dus een aantal nummers hoorde ik echt voor het eerst, bijvoorbeeld het mooie ingetogen “and still”. Van een aantal andere kon ik de titel niet ontwaren, maar ik weet nu al dat dat album eind van het jaar een topper gaat worden. De Harry Styles bezoekers waren fleuriger uitgedost en zagen eruit of ze een hoop plezier beleefd hadden. Ik weet wel zeker dat de Gabriel-bezoekers een veel beter geluid hadden, en bovendien een echt magisch goed concert. Ik ga niet gokken of dit het laatste van Peter Gabriel was, hij is echt nog in volle bloei bleek maar weer. Maar het was in ieder geval genoeg voor deze fan om weer een paar weken op te teren. Ik blijf fan!